- gadatliwy
- {{stl_51}}{{LABEL="twpldegadatliwy"}}{{/stl_51}}{{stl_39}}gadatliwy{{/stl_39}}{{stl_9}} (-wie){{/stl_9}}{{stl_7}} geschwätzig{{/stl_7}}
Słownik polsko-niemiecki. 2014.
gadatliwy
Schlagen Sie auch in anderen Wörterbüchern nach:
gadatliwy — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, gadatliwywi, gadatliwywszy, {{/stl 8}}{{stl 7}} lubiący dużo gadać : {{/stl 7}}{{stl 10}}Gadatliwy uczeń. Podróżować z gadatliwą kobietą. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
gadatliwy — gadatliwywi, gadatliwywszy «lubiący dużo mówić, rozwodzący się nad czymś; gadulski, wielomówny» Nieznośnie gadatliwy towarzysz podróży … Słownik języka polskiego
gadulski — gadulskiscy pot. «lubiący dużo mówić; gadatliwy» Gadulski chłopiec. Gadulska uczennica. gadulski w użyciu rzecz. «człowiek gadatliwy; gaduła» Jest miła, ale straszna gadulska … Słownik języka polskiego
elokwentny — elokwentnyni 1. «mający dar, łatwość wymowy; wymowny» 2. iron. «wielomówny, gadatliwy» ‹łac.› … Słownik języka polskiego
gadatliwie — gadatliwieej przysłów. od gadatliwy … Słownik języka polskiego
gaduła — ż a. m odm. jak ż IV, CMs. gadułaule; lm MB. gadułały, D. gadułauł (także DB. gadułałów tylko o mężczyznach) pot. «człowiek bardzo gadatliwy» Nudziarz z niego i okropny gaduła … Słownik języka polskiego
pleciuch — m III, DB. a; lm M. y, DB. ów (także B.=M. zwykle o kobietach) pot. lekcew. «człowiek gadatliwy, lubiący mówić o byle czym; papla, gaduła, plotkarka, plotkarz» … Słownik języka polskiego
pleciuga — ż a. m odm. jak ż III, CMs. pleciugaudze; lm MB. pleciugagi, D. pleciugaug (także DB. pleciugagów tylko o mężczyznach) pot. «człowiek gadatliwy, lubiący mówić o byle czym; papla, gaduła; plotkarka, plotkarz» … Słownik języka polskiego
plociuch — m III, DB. a; lm M. y, DB. ów (także B.=M. zwykle o kobietach) pot. lekcew. «człowiek gadatliwy, papla, gaduła; plotkarka, plotkarz» … Słownik języka polskiego
rozmowny — rozmownywni, rozmownywniejszy «chętny, skłonny do rozmowy, lubiący rozmawiać; gadatliwy» Rozmowne towarzystwo. Rozmowny towarzysz podróży, gość … Słownik języka polskiego
usta — blp, D. ust «otwór naturalny w twarzy człowieka prowadzący do przewodu pokarmowego i oddechowego, od przodu zamknięty wargami; także same wargi» Grube, mięsiste, pełne, wydatne usta. Koralowe, karminowe, malinowe usta. Drobne, ładnie wykrojone… … Słownik języka polskiego
